تنهایی در دراز مدت این فرصت را به آدم می دهد
که به کنج سمت چپ اتاق همانی که زیر سقف به پنجره نزدیک است خیره شود و به حادثه های رخ نداده فکر کند بعد
چشمش را با چرخش تنش روی تختخواب بگرداند به آن یکی کنج سمت راست خیره شود و بعد
زاویه این کنج را با آن کنج بسنجد که چرا این یکی به اندازه ی آن یکی راست نیست...
چه شعرقشنگی از آب در اومد....توصیفت از تنهایی، قلبم تیر کشید....کاملا حسش کردم.
ReplyDelete:)
Delete