الا ایها الحال

توئیتر هیچ وقت نرفتم چون احساس می کردم توی کوچه بن بست نشستی و داری بلند بلند با خودت یا دیوارا حرف میزنی و یکی یا چند نفری هم پشت دیوار دارن صداتُ می شنون .. اینجا هم مخاطب ردپاش رو میذاره ولی هیچ وقت نمیگه من بودم یا هستم یا دارم می خونمت یا کلاً آهای فلانی! از توی بالکن‌ت صدای منُ می شنوی این منم همسایه‌ ی روبروییت، گوشه ی گل چسبونِ روی دیوارت آویزون شده داره میشکنه و من از این ور داد بزنم، شایدم نزنم و دستمُ به روال معمول تکون بدم و لبخند به لب نگاهش کنم؛ خُب خونه خوبیش فقط به خودش نیست، به اهل محل، به آواز خوش همسایه، به صدای بلبلی که نصفه شب می خونه، به عطر اقاقیا که بی اختیار داخل میاد از پنجره ست؛ آآآي دکتر